Hori besterik ez dugu eskatzen abenduan hasi den “Euskaldunon Egunkaria”ren aurkako epaiketaren aurrean. Norbaitek esan duen bezala, kazetaren aurkako prozesu luze hau azken hamarkadotan euskal hiztunok pairatu dugun umilaziorik handiena izan da. Eta askok pentsatzen dugun moduan, ia zazpi urte hauetan Espainiako intelektual eta bestelako pertsonaia publiko “sinpatikoen” isiltasuna kezkagarria eta esanguratsua izaten ari da bitartean, salbuespenak salbuespen.
Dignitat i justícia és el que demanem en el recentment començat judici contra “Egunkaria”, la major humiliació que ha sofert la comunitat bascòfona a les últimes dècades. Davant això, significatiu i preocupant és el silenci dels intel·lectuals “simpàtics” espanyols, amb honroses excepcions.
Tamalez, ETAkidea izatearen akusazioa gero eta merkeagoa da geure “Baskistan” honetan. Hasieran, pentsamendu logikoak agintzen duenaren arabera, kontzeptu horretan erakunde armatua edo terroristaren kideak sartzen ziren, atentatuak eta bestelako delituak egiten zituztenak. Baina orain arte sorgin-ehizak berdin harrapatu ditu Athleticen jokalariak, mundu mailan ezagunak diren sukaldariak, musikariak eta argitaletxeak, berdin da. Eta inkisizio prozesu global honek kultura arloan egindako triskantzarik handiena “Egunkaria”ren aurkako atentatua da, zalantza barik, terrorismoaren aurkako borrokaren albo-ondorio gaitzesgarria.
Lamentablement, surt massa barat acusar a algú de ser part d’ETA, contradient la lògica d’incloure només a qui ho és, a qui fa atemptats o altres delictes relacionats. La caça de bruixes ha arribat des de jugadors de l’Athletic fins a cuiners mundialment famosos. Però aquest procés inquisitorial global en l’àmbit cultural ha fet les seves pitjors destrosses en l’atemptat contra “Egunkaria”, condemnable efecte secundari de la lluita antiterrorista.
Honen aurrean, 2003tik hona guztiz ugariak izan dira protestak, adierazpenak eta mobilizazioak, hala Euskal Herrian nola kanpoan ere, bereziki Katalunian. Hala ere, abenduaren 19an Madrilen egin beharreko manifestazioa debekatu zuen Espainiako Gobernuak orain arteko irizpide kriminalizatzaileei jarraituz, “gaizkileen” aldeko manifestariek “gaiztakeriak” baino ezin dituzte egin, alegia. Bitartean, Bartzelonan eta Zaragozan mobilizazioak egon ziren egun hartan, eta Bilbon manifestazio jendetsuan azken hiru lehendakariak ere egon ziren, Carlos Garaikoetxea, Jose Antonio Ardanza eta Juan Jose Ibarretxe alegia, milaka hiritarrekin batera. López presidenteak ordea bizkarra eman zien “Egunkaria” auziko biktimei eta haiei elkartasuna agertu genien pertsona guztioi, euskal jendartearen zati handi bat hain zuzen ere, “euskal herritar guztien lehendakaria” euskal herritar guztiena ez dela agerian utziz.
En aquests gairebé set anys han estat molt nombrosos els actes de protesta tant a casa com fora, especialment a Catalunya. El 19 de desembre va haver mobilitzacions a Barcelona i Zaragoza (la de Madrid va ser prohibida) i a Bilbao una multitudinària manifestació va reunir als últims 3 lehendakaris Garaikoetxea, Ardanza i Ibarretxe, mentre l’actual president López va donar l’esquena a les víctimes d’aquest cas i als milers de ciutadans que ens solidaritzem amb ells, deixant bé clar que no és “el lehendakari de tots els bascos” com diu.
Izan ere, oraingo euskal gobernuak espainiar justizian konfiantza dauka. Guk ez, baina nork bai egunkariaren itxieratik ia zazpi urte igaro ondoren (eta imajinatu kaltetuentzat zer izan diren zazpi urte hauek)? Nork bai muturreko lobby batzuen eskaera fiskalarena bera baino garrantzitsuago denean ustezko epaileentzat? Nork bai tortura salaketak bazter batean utzi dituzten bitartean? Nork bai Martxelo Otamendi, Txema Auzmendi, Joan Mari Torrealdai, Xabier Oleaga eta Iñaki Uriaren ordez akusatuen aulkietan hau guztia muntatu duten guardi zibilak, politikariak eta ustezko epaileak egon beharko zirenean?
De fet el govern basc actual té confiança en la justícia espanyola, encara que permeti que hagi passat tant temps des del tancament del diari, encara que els presumptes jutges hagin seguit endavant amb el judici en contra de la petició del propi fiscal i per pressions d’un parell de lobbys extremistes, encara que hagin desestimat les denúncies de tortures, encara que en les cadires d’acusats en lloc de Otamendi, Auzmendi, Torrealdai, Oleaga i Uria haurien d’estar els autors d’aquest atemptat policiacojudicial.
Urtarril honetan epaiketaren bigarren zatia izango da, eta itxaropena ez da galdu behar. Justiziarako (maiuskulaz) berandu da, kaltea jadanik eginda dago, baina behintzat auzi honetan justizia minuskulaz eskatu diezaiokegu 2010 urte berriari. Eta duintasun apur bat.
A aquest gener serà la segona part del judici, i encara que sigui ja tard per a la Justícia (amb majúscules), a l’any nou 2010 li podem demanar justícia amb minúscules. I una mica de dignitat.
Us ha agradat aquest article? Compartiu-lo!