Jende guztiak badaki munduko hizkuntzak bi multzotan sailkatzen direla: alde batetik hizkuntza erabilgarriak, distiragarriak, unibertsalak eta “denok ulertzen ditugunak” daude, eta bestetik hizkuntza erregionalak, politizatuak, baztertzaileak eta kapritxo hutsez eta bazterrak nahasteko erabiltzen ditugunak. Hala ere, lantzean behin “aberatsen klubera” gonbidatzen gaituzte eta Espainiako Literatura Saria Bernardo Atxagari, Carme Rierari edo Manuel Rivasi ematen diete. Edo Espainiako Senatuan geure hizkuntza txikiak earabiltzeko parada ematen digute, hainbaten protestak gora-behera. Edo Goya Sarietan katalanezko pelikula bat nabarmentzen dute, espainiarrei (eta kataluniar, euskaldun eta abar askori) gogorarazten diena gaztelera ez den hizkuntza “baztertzaile” horretaz ere zinema ona egiten dela.
Les llengües es classifiquen en universals, útils i “les que entenem tots” i en excloents, polititzades i les que parlem per capritx o per emprenyar. Però de tant en tant ens conviden al “club dels rics” i premien a Atxaga, Riera o Rivas, o ens deixen parlar en les llengües regionals en el Senat espanyol, o destaquen una pel·lícula en català en els Goya, fent recordar als espanyols (i a molts catalans, bascos…) que també es pot fer bon cinema en un altre idioma diferent al castellà.
Euskaraz ere gero eta pelikula gehiago ekoizten ari dira azken urteotan, historia osoko aktibitaterik handiena erakusten duena , kantitatez ez ezik kalitatez ere bai (pelikula bat aukeratzekotan “80 egunean” [2010] gomendatuko nizueke). Kontua da denok nahi dugula Lehen Mailan jokatzea, …baina nongo txapelketan?
En basc també cada vegada es fan més i millors pel·lícules en els últims anys (us recomano “80 egunean” o “En 80 dies”). L’assumpte és que tots volem jugar en Primera Divisió, … però en la Lliga d’on?
Badaukat lagun bat bloga euskaraz eta ingelesez sareratzen duena, eta hori dela-eta batek baino gehiagok kargu hartu diote gazteleraz (ere) ez idazteagatik. Konbinazio bera eskaintzen du “The Balde” aldizkari ederrak 2002tik, produktu estetikoki oso txukuna eta ikusgarria dena eta izenetik bertatik bi hizkuntzen arteko hitz jokoa erakusten duena. Baita berpiztutako “Ama Say” taldeak ere, izenean ez ezik abestietan ere nahasketa elebidunak eskatzen dituena.
Tinc un amic que publica en basc i anglès en el seu blog, i això no ha agradat a molts. La mateixa combinació ofereix des de fa temps la revista “The Balde”, estèticament molt interessant i que ja des del nom juga amb els 2 idiomes. El mateix que el grup musical “Ama Say”.
Halaber, Petti abeslariak konplexuak albo batera utzi eta rythm&blues zoragarriki abestu eta grabatu du Barrence Whitfielden ondoan, bakoitzak bere hizkuntzaz. Eta “Audience” taldearen aportazioa ere (edo “proposamena”, gaur egun esan behar den bezala) ildo horretatik doa, euskarazko musikan orain arte ez jorratutako blues-country-rock esparruan. Iaz estreinatutako “Amerikanuak” dokumentalerako soinu-banda egin dutenak dira. Estatu Batuetara artzain joandako euskal amerikarren testimonioak jasotzen ditu pelikulak, euren euskara bitxian.
El cantant Petti també canta sense complexos R&B amb Barrence Whitfield, cadascun en el seu idioma. I l’aportació de “Audience” va per aquesta via, explorant espais nous en la música en euskara. Han fet la banda sonora del documental “Amerikanuak”, sobre la vida d’alguns basc-americans.
Zer gertatuko zen “ogi beltza” atzean utzi eta gure bigarren hizkuntza izateko ingelesaren alde egingo bagenuen, masiboki?
Què passaria si deixéssim enrere el “pa negre” i triéssim massivament com a segon idioma a l’anglès?