ZuiderWind

(1100 woorden)

Inleiding
Afgelopen 28 Mei werden in Catalonië en de rest van Spanje gemeenteraadsverkiezingen gehouden. In andere delen van Spanje werden tevens verkiezingen voor het bestuur van de autonome regio ‘s gehouden. In een normaal functionerende democratie hebben gemeenteraadsverkiezingen weinig impact op de nationale politiek. Maar Spanje is dat nu eenmaal niet, een normale democratie.

Nationale verkiezingen
Bij de regionale verkiezingen kwam de extreem rechtse Partido Popular (PP) als grote winnaar uit de bus. Zij won in alle autonome regio’s waar voorheen de socialisten regeerden. In Valencia won de PP samen met de uitgesproken fascistische Vox partij de absolute meerderheid. De PP en Vox hadden slechts twee uur overleg nodig om een regeringsakkoord te sluiten. Blijkbaar hebben deze broederpartijen aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen.

De socialistische PSOE regeringspartij van Pedro Sánchez leed een dergelijk groot verlies dat hij de daaropvolgende dag vervroegde verkiezingen voor het Spaanse Congres uitschreef. Hij hoopt daarmee dat de populariteit van de PP, de historische rivaal van de PSOE, nog onvoldoende zal zijn om ook deze te kunnen winnen. De vervroegde verkiezingen zullen aanstaande 23 Juli worden gehouden.

Gemeenteraadsverkiezingen Catalonië
In Catalonië werden de gemeenteraadsverkiezingen vooral gekenmerkt door de grote afwezigheid van de stemmers die voor de Catalaanse onafhankelijkheid zijn. Uit diepe onvrede over de politieke partijen (JxCat, CUP, maar met name ERC en haar minderheidsregering van Pere Aragonès nadat de coalitiegenoot JxCat de regering heeft verlaten), die hun verkiezingsbelofte niet zijn nagekomen om aan de Catalaanse onafhankelijkheid te werken. Zij bleven thuis of stopten een stembriefje van het referendum van 1 Oktober 2017 in de stembus, waardoor de stem als ongeldig werd verklaard. Als gevolg hiervan verloor ERC 300.000 stemmen, ongeveer één derde van de stemmen die zij won bij de gemeenteraadsverkiezingen van vier jaar geleden. Aragonès heeft echter besloten om geen vervroegde verkiezingen uit te schrijven of van strategie te veranderen. Terwijl Sánchez vervroegde verkiezingen uitschrijft in de hoop daarna weer voor vier jaar te kunnen regeren, beitelt Aragonès zich aan zijn presidentstoel vast uit angst dat hij niet meer herkozen zullen worden.

PSOE/PSC, geen politieke tegenstander maar Catalonië ‘s vijand
De gekozen gemeenteraadsleden moesten afgelopen 17 Juni een akkoord hebben bereikt over wie er burgemeester zou worden. In veel steden was dit de afgelopen dagen een race tegen de klok. Daarbij hebben de onafhankelijkheidspartijen in veel gevallen op gemeentelijk en provinciaal niveau overeenkomsten met de Catalaanse socialistische partij PSC gesloten.

De PSC maakt onlosmakelijk deel uit van de Spaans nationale PSOE regeringspartij van Sánchez. Haar voorzitter, Salvador Illa, was minister van gezondheidszorg tijdens de COVID pandemie. Sánchez en de PSOE is, samen met de PP, verantwoordelijk voor de Spaanse interventie in de Catalaanse autonomie na het referendum onder grondwetsartikel 155. Dit leidde tot het illegale ontslag van de regering van Puigdemont en de ontbinding van het Catalaanse Parlement. Alhoewel deze interventie formeel is opgeheven, duidt alles er op dat deze nog steeds voortduurt. Sánchez is tevens verantwoordelijk voor de juridische vervolgingen door middel van het Openbaar Ministerie (hij stelt zelf de hoofdaanklager aan, de voormalige hoofdaanklager was zelfs een minister in zijn regering) en de landsadvocaat welke direct onder zijn bevel valt. Het OM en de landsadvocaat gerbuiken iedere mogelijkheid om Catalaanse politici nationaal en internationaal te vervolgen. Daarnaast is Sánchez en zijn PSOE partij verantwoordelijk voor Catalangate, de massale Pegasus spionage van politici, burgers en hun advocaten die voor de Catalaanse onafhankelijkheid zijn. (Het rapport van de PEGA commissie van het Europese parlement, onder redactie van MEP Sofie In’t Veld vraagt aan Spanje nog steeds om opheldering.) De regeringsovereenkomsten op gemeentelijk en provinciaal niveau die de Catalaanse onafhankelijkheidspartijen met de PSOE/PSC sluiten kan daarom als verraad aan de catalaanse zaak worden beschouwd en is kiezersbedrog aan de burgers die tijdens het referendum de stemlokalen verdedigden.

Staatsoperatie Barcelona
Met name de hoofdstad van Catalonië, Barcelona, trekt de aandacht bij de vorming van het gemeenteraadsbestuur. Als grote winnaar kwam Xavier Trias van de JxCat partij uit de bus. Jaume Collbony van de PSC werd tweede. De kiezer is het wanbestuur van de linkse Comuns partij onder burgemeester Ada Colau zat en zij kwam daardoor op derde plaats. Het ligt dus voor de hand dat Trias als burgemeester van Barcelona zou worden aangesteld. Maar in het laatste uur voor het ultimatum sloten de PSC met haar historische rivaal PP, welke slechts twee kandidaten in de gemeenteraad heeft weten te bemachtigen, een overeenkomst. Colau heeft altijd belooft dat zij als overtuigd linkse kandidaat nooit en te nimmer een overeenkomst zou sluiten waarin de PP deelneemt. Maar zoals algemeen bekend moet er weinig waarde worden gehecht aan de verkiezingsbeloften van Colau en dus sloot zij zich aan bij de PSC en de PP om Collbony als burgemeester aan te stellen.

Dit is reeds de tweede keer dat Trias het burgemeesterschap misloopt ondanks dat hij de grootste favoriet was. De eerste keer was acht jaar geleden. Toen verscheen twee dagen voordat de verkiezingen plaatsvonden in de El Mundo krant een politierapport dat hij een bankrekening in Zwitserland zou hebben. Enkele dagen daarna kon Trias aantonen dat dit een valse beschuldiging was, maar de verkiezingen waren reeds gehouden. Later bekende commissaris José Manuel Villarejo, hoofd van de patriottische politiebrigade van de Policia Nacional, dat zij een vals rapport hadden gelekt.

Vier jaar geleden was Ernest Maragall, van de onafhankelijkheidspartij ERC, de meest gekozen kandidaat. Toen verkreeg de o zo linkse Colau het burgemeesterschap dankzij de stem van de extreem rechtse Manuel Valls, die als minister van Binnenlandse Zaken van Frankrijk door het Europese Hof van de Mensenrechten werd veroordeeld wegens het illegaal uitzetten van zigeuners.

Na de aanstelling van Collbony zei de voorzitter van de PP, Alberto Núñez Feijóo, dat zijn partij vanuit Madrid heeft gewerkt aan zijn aanstelling: “De PP heeft gehandeld met Staatsgevoel en op zoek naar het beste voor ons land, voor Barcelona en voor Catalonië. We hebben verantwoord gehandeld en het is een overwinning voor de Spanjaarden.” De aanstelling van de burgemeester van de Catalaanse hoofdstad is dus, net als de samenstelling van het Catalaanse Parlament (waar onlangs parlementsvoorzitster Laura Borràs werd afgezet wegens vermeende valsheid in geschrifte), een Spaanse staatsoperatie waarbij de stem van de kiezer op de tweede plaats komt te staan.

Het blijkt dat de Spaanse unionistische partijen, inclusief de relatief jonge en linkse Comuns / Podemos partij, hun ideologie opzij zetten wanneer het gaat om het behoud van de Spaanse eenheid. Het argument van de linkse partijen om bij de aanstaande Congresverkiezingen op hen te stemmen om het fascisme te stoppen is daarom vals. Het gaat niet over de strijd tussen links en rechts, maar over een politiek conflict tussen Castillië en Catalonië, tussen natie en natie.

Us ha agradat aquest article? Compartiu-lo!