"Son moi antigas as relacións entre as costas de Portugal e Galicia, entre as súas xentes e a actividade pesqueira, para insistir aquí na xustificación de cantareas que lembran amores que navegan aqueles mares ou que mesmo proceden daquelas terras. Pero houbo tamén traballadores galegos que anualmente viaxaban a Portugal para participaren nos traballos da vendima, como portugueses asentados nesta bisbarra por razóns de traballo ou de casamento. A terceira cantarea reflicte con sentida emocion o orgullo con que o cantador se sinte tan galego á beira do río Furelos, en Cée, coma no mesmo Portugal, en Barcelos. O feito de que sexa mesmo o amor o tema principal — o amor ausente das medieváis catigas de amigo– permiten se dúbida pensar nun contexto cultural no que o fenómeno da identificación non parece alleo ó sentimento popular desta comunidade".
(extret de Manuel Quintáns Suárez, Cancioneiro do Fisterra galego, Noia -A Coruña: Toxosoutos, 2000)
-2060-
Ventiño que vés do norte,
viñeras do vendaval:
trouxeras os meus amores
da costa de Portugal.
(CAMARIÑAS)
-2061-
Paxariño que vés do vendaval,
paxariño que vés do vendaval:
traerásme o meu amor
que vén de Portugal.
(VILLASTOSE)
-2062-
Río de augas nunca quedas,
cantaruxiño Furelos:
dile ó mar como se cantan
os alalás en Barcelos.
(CÉE, CORCUBIÓN)
———————————————
Imatge: Pont del riu Furelos. Pel contingut d’aquestes cançons endevinem una volta més que els Estats aspiren a imposar fronteres uniformitzadores, però la gent d’a peu es mou a àmbits comarcals, en escales de proximitat, com un flux torrencial d’humanitat que ultrapassa qualsevol límit territorial.
Si no et cremen a la foguera a tu i a la teva ciutat