Les aigües turbulentes

Cante uno chato de Prouvènço.
Dins lis amour de sa jouvènço,
A travès de la Crau, vers la mar, dins li blad,

Umble escoulan dóu grand Oumèro,

Iéu la vole segui. Coume èro
Rèn qu’uno chato de la terro,
En foro de la Crau se n’es gaire parla.

Emai soun front noun lusiguèsse
Que de jouinesso; emai n’aguèsse

Ni diadèmo d’or ni mantèu de Damas,
Vole qu’en glòri fugue aussado

Coume uno rèino, e caressado
Pèr nosto lengo mespresado,

Car cantan que pèr vautre, o pastre e gènt di mas!

Tu, Segnour Diéu de ma patrìo,
Que nasquères dins la pastriho,
Enfioco mi paraulo e douno-me d’alen!
Lou sabes: entre la verduro
Au soulèu em’ i bagnaduro
Quand li figo se fan maduro,
Vèn l’ome aloubati desfrucha l’aubre en plen.

Mai sus l’aubre qu’éu espalanco,
Tu toujour quihes quauco branco
Ounte l’ome abrama noun posque aussa la man,
Bello jitello proumierenco
E redoulènto e vierginenco,

Bello frucho madalenenco

Ounte l’aucèu de l’èr se vèn leva la fam.

Iéu la vese, aquelo branqueto,
E sa frescour me fai lingueto!

Iéu vese, i ventoulet, boulega dins lou cèu
Sa ramo e sa frucho inmourtalo…
Bèu Diéu, Diéu ami, sus lis alo
De nosto lengo prouvençalo,
Fai que posque avera la branco dis aucèu!

Frederic Mistral: Mirèio (fragment del primer cant)

[Avui fa cent anys de la mort de Frederic Mistral a la població occitana de Malhana; imatge: cercle-catala-marsella.flog.cat]