(780 woorden)
Afgelopen Maandag publiceerde ex-president Rajoy zijn memoires. Daarin vertelt hij dat zijn regering al sinds 2015 werkte aan het plan om de Catalaanse autonomie op te schorten volgens grondwetsartikel 155. Ook verteld hij, met trots, dat hij sowieso de Catalaanse autonomie zou hebben opgeheven indien de Catalaanse president Puigdemont na het referendum vervroegde verkiezingen zou hebben uitgeschreven. Enkele bemiddelaars beloofden Puigdemont dat ‘155’ niet zou worden ingevoerd indien hij verkiezingen zou uitschrijven. Omdat Puigdemont geen bevestiging van Rajoy kreeg en hem, achteraf gezien terecht, niet vertrouwde besloot hij dit uiteindelijk niet te doen.
In Barcelona verschenen deze week vier aangeklaagde inspecteurs van de Policia Nacional voor de rechter. Hun ME eenheden waren verantwoordelijk voor het politiegeweld tijdens het referendum waarvan de beelden de gehele wereld zijn rond gegaan. Zij verklaren dat zij in de ochtend van het referendum om 8 uur de opdracht hadden gekregen van een hogere officier met de bijnaam ‘Mars’ (met grote waarschijnlijkheid het hoofd van de politie interventie eenheid José Miguel Ruiz Iguzquiza) om hardhandig tegen het referendum op te treden. Hun verklaringen staan lijnrecht tegenover die van de staatssecretaris van BiZa, José Antonio Nieto, en het hoofd van de Guardia Civil, Diego Pérez de los Cobos. Tijdens het gerechtelijk proces tegen de Catalaanse leiders verklaarden deze tegenover het Spaanse Hooggerechtshof dat de Catalaanse politie, de Mosssos d’Esquadra, niet weewerkten om het referendum tegen te houden en dat de Policia Nacional en de Guardia Civiel daarom zonder coördinatie met de Mossos moesten ingrijpen.
Ook Donald Tusk haalde na zijn mandaat als voorzitter van de Europese Raad deze week zijn herinneringen op. Tegenover de krant El País vertelt hij dat hij Rajoy nog voordat het referendum plaats had gevonden hem gezegd had dat deze nooit geweld tegen de bevolking kon gebruiken. ‘De kracht van het argument is veel beter dan het argument van de kracht’, aldus Tusk. De regering van Rajoy heeft altijd iedere inmenging van de EU in dit conflict ontkent.
De opschorting van de Catalaanse autonomie, inclusief het ontslaan van de Catalaanse regering en het ontbinden van het Parlement (wat de facto een staatsgreep was omdat dit tegen de Spaanse grondwet en het Catalaanse Statuut indruist), was dus geen reactie op het (zogenaamde illegale) referendum dat Puigdemont had laten houden. De plannen waren reeds in de maak nog voordat de verkiezingen van het Catalaanse Parlement hadden plaatsgevonden waarin een meerderheid voor de Catalaanse onafhankelijkheid gekozen werd en lang voordat Puigdemont president was. Rajoy ontliep daarmee zijn verantwoordelijkheid om een politieke oplossing te zoeken en liet het conflict over aan de Spaanse justitie. Lang voordat het referendum voor de Catalaanse onafhankelijkheid plaats vond, had hij reeds besloten om de weg van onderdrukking en gerechtelijke vervolgingen in te gaan en ondanks dat Europa had aangedrongen op een democratische oplossing.
Het besluit van de Spaanse politie om gewelddadig tegen de kiezers in te grijpen werd van hogerhand genomen en nog voordat de stemlokalen waren geopend. Het gewelddadig optreden van de Guardia Civil en Policia Nacional tegen het referendum was dus geen reactie omdat de Mossos d’Esquadra weigerde mee te werken. Het was een van tevoren genomen beslissing om het referendum te laten ontaarden in een ordinaire rel om de politieke leiders en de top van het Catalaanse politiecorps te kunnen veroordelen wegens oproer.
Met de memoires van Rajoy en Tusk en de verklaringen van de Spaanse politie komt alles in een geheel ander daglicht te staan en wordt bevestigd wat al lang vermoed werd. De Spaanse regering onder leiding van Rajoy koos bewust en ‘a priori’ voor de route van geweld en onderdrukking tegen de legitieme en democratische wens van de Catalanen om onafhankelijk van Spanje te worden. Het heeft er trouwens alle schijn van dat de demissionaire PSOE regering van Pedro Sánchez hier weinig verandering in zal te brengen.
P.S. De rechtszaak die in Barcelona tegen de Policia Nacional en de Guardia Civil loopt begint eindelijk haar vruchten af te werpen. Dit is voor een groot deel te danken omdat de gemeente van Barcelona zich als verdediger en volksaanklager voor de slachtoffers van het politiegeweld tijdens het referendum heeft opgeworpen. Op aandringen van de landsadvocaat, welke onder direct toezicht van de demissionaire PSOE regering van Sánchez staat, werd de gemeente van Barcelona na de bekentenissen van de politie commissarissen door de rechtbank uit haar taak als volksaanklager gezet. De rechtbank vind dat zij geen persoonlijke schade heeft geleden door deze zaak. Deze uitzetting staat in schril contrast met de volksaanklager tegen de Catalaanse leiders in het Spaanse Hooggerechtshof. Daar was de fascistische partij Vox in het geheel geen bezwaar als volksaanklager ondanks dat deze partij, of degenen die zij vertegenwoordigd, geen schade door het referendum in Catalonië had geleden.
Us ha agradat aquest article? Compartiu-lo!