Josep Arasa i Ferrer

Cada dos ans, lo Partit Occitan organisa son congrès dins una vila diferenta d’Occitània. Creat en 1987 a Tolosa, lo Partit Occitan vòl festejar sa dintrada dins la maturitat, l’avançada e la durada per los sons 20 ans en tornant sus aquela ciutat que lo vegèt naisser.

A l’escasensa d’aqueles dos jorns de congrès, lo Partit Occitan organisa un debat public sul tèma “Lo projecte occitan uèi, aspectes culturals e politics, perspectivas exagonalas e europencas”, lo 25 d’octobre de 2008 a 16 oras, sala Osète – Espaci Duranti – 6, carrièra Luòctenent-Colonel Pelissièr (segueix)

Las darrièras desclaracions de N. Sarkozy a Tolon e las de son secretari d’Estat a las collectivitats territorialas Alain Marleix, serián lo senhal d’une novèla refòrma dels conselhs regionals ? Una novèla comission Balladur seriá confiada a l’ancian primièr ministre. Lo pauc d’informacion que seguiguèt aquela anoncia daissa nasejar los desaccòrdis entre los representants de la majoritat. Alain Marleix prepausèt una adaptacion de la lei Pèirefita del 5 de julhet de 1979 que fasiá de las regions una emanacion dels conselhs generals. Luènh de balhar mai de poder legislatiu e budgetari a las regions, es totjorn e encara sul despartament que lo dispositiu estatal se vòl apebar. 

Sembla evident que lo calcul politician que cerca a butar defòra la gaucha d’un maximun dels 20 conselhs regionals es a la sorga d’aquela novèla “refòrma”. Es que sèm en tren d’anar cap a d’espacis regionals estequits al moment ont las regions d’Euròpa que capitan son mai grandas que las de l’Estat jacobin francés ? Aquela pastissada s’inscriuriá dins la torna centralisacion ara en cors, vertadièra escomesa reaccionari de l’esperit reformator de la dreita.

Lo comitat pais tolosan del Partit Occitan denoncia aquel possible retorn en ré e contunharà de defendre l’ideia d’una politica de proximitat apebada sus la comuna (o l’intercomunalitat) e la region : aqueles nivèls territorials e una vertadièra representacion proporcionala, son los fondaments de la democratisacion de la vida politica, mai federalista trespassant l’amira del jacobinisme inadobable a las exigéncias de la construccion europenca.