A vegades escric/ A veces escribo/

Paraules trencades/ Palabras rotas

27 de juliol de 2018
0 comentaris

ÚLTIM ESTIU/ ÚLTIMO VERANO

 

Acabo aturada on tot va començar i on una enèsima tot es va fondre . Dues birres i un perdó oblidat . Mal acceptat. Noto les coordenades que em porten al nostre ritme. El que va desaparèixer. Estic aquí i estic allà. Em deixo endur per una costa brava que m’absorbeix per dins i estic aquí en una Barcelona on ets tu. El nostre agost que em porta a tu. Camino pel carrer tallers, veig com el temps ens ha passat per davant. Una prostituta em guinya l’ull. Agafo aquella cantonada, la d’aquell petó.  Els segons paraven només per tu i per mi. Per ningú més.  Sento com aquestes alçades tot em costa més. Em costa agafar-te  la mà i que m’expliquis el teu misteri. El vostre. On vols que tot això s’aturi. En quin punt haig de posar el teu punt i final. En tot això, hi ha una certesa. No vull que marxis. No vull que em deixis sola. En aquesta vida que cada dia em sembla més absurda. Et regalo el meu teclat i el meu temps. Ara ens regalem aquest últim estiu. El nostre. Camines per unes rambles massa silenciades abans de que tot passés. I que la vida se’ns escapés de les mans. La seva i la teva. La nostra Barcelona. La vostra. La que teniu massa arrelada. La que no sé escriure. Ni posar ritme a dues veus amb dos tempos. Amb dues veritats i amb un sol punt.

Acabo paralizada donde todo empezó y por una enésima todo se fundió. Dos cervezas, y un perdón olvidado. Mal aceptado. Siento las coordenadas que me llevan a nuestro ritmo. El que desapareció. Estoy aquí y estoy allá. Me dejo llevar por una costa brava que me absorbe por dentro. Y me quedo aquí en una Barcelona donde quedas tú. Nuestro agosto me lleva a ti. Camino por la calle tallers. Veo como el tiempo nos ha pasado por delante. Una prostituta me guiña el ojo. Recorro esa esquina, la de ese beso. Los segundos se paraban solo para ti y para mí. Para nadie más. Siento como a estas alturas todo me cuesta más. Me cuesta agarrarte de la mano, que me expliques el misterio. El vuestro. Dónde quieres que todo esto acabe. En qué punto tengo que poner tu punto y final. En todo esto hay una certeza. No quiero que te vayas.  No quiero que me dejes sola. En esta vida que cada día me parece más absurda. Te regalo mis teclas y mi tiempo. Ahora nos regalamos este último verano. El nuestro. Caminas por unas ramblas silenciadas antes de saber que todo pasaría. Antes, que la vida se nos escapará de las manos. La suya y la tuya. Nuestra Barcelona. La vuestra. La que tenéis demasiado arraigada. La que no sé escribir. Ni poner ritmo a dos voces. Con dos tempos a contra corriente. Con dos verdades y con un solo punto.


Us ha agradat aquest article? Compartiu-lo!

Deixa un comentari

L'adreça electrònica no es publicarà. Els camps necessaris estan marcats amb *

Aquest lloc està protegit per reCAPTCHA i s’apliquen la política de privadesa i les condicions del servei de Google.