A vegades escric/ A veces escribo/

Paraules trencades/ Palabras rotas

16 de maig de 2018
2 comentaris

EL NOSTRE INTERROGANT ETERN / NUESTRO INTERROGANTE ETERNO

 

Avui he somiat i tu no hi erets. Em quedava atrapada entre una porta i una reixa. No podIa escapar. No podIa escapar de mi. Ni de la teva absurda mort. El meu mal de cap pervers d’una Gala que no sap estimar ni com parlar. Em quedo muda davant d’aquest món, que cada cop em cansa més, del que em sento més alienada. Ara més que mai. Trenca’m els bocins que porto dins meu. No avanço l’escena. Aquella escena que em copsa tota la novel.la. No puc anar ni endavant ni cap enrere. No em puc moure. Un somni insomiat massa real. Et trobo pels carrers com un fantasma, però ja fa temps que has mort. I no sé com respirar-te, i com estimar-te. M’has deixat una història intermitent, i ara no avanço. He escoltat la teva veu pel carrer, per una Barcelona que no vol donar la benvinguda a la primavera, i no erets tu. Ja mai més seràs dins meu. Ni fora de mi. Ara només ets un record malmès per un present intermitent. Em sento  lluny de les persones, em sento lluny de la nostra Barcelona. Una Barcelona que m’asfixia mentre intento trobar la manera d’estimar-te. En aquesta primavera massa hivernada que lluita entre la teva mort i la meva vida. El nostre interrogant etern.

Hoy he soñado y tú no aparecías. Me quedaba atrapada entre una puerta y una verja. No podía escapar de mí. Ni de tu absurda muerte. Mi dolor de cabeza perverso de una Gala que no sabe cómo quererte ni como hablar. Me quedo muda ante esta Barcelona que me absorbe, y a la vez me siento alienada. Ahora más que nunca. Rómpeme los pedazos que llevo dentro. No avanzo la escena. Esa escena que me bloquea la novela. No puedo ir ni hacia adelante ni hacia atrás. No me puedo mover. Un sueño demasiado real. Te encuentro por las calles como un fantasma, pero ya hace tiempo que has muerto. Y no sé cómo respirarte, cómo quererte. Me has dejado una historia intermitente, y ahora no avanzo. He escuchado tu voz por la calle, de esta Barcelona que no quiere dar la bienvenida a la primavera, y no eres tú. Nunca más estarás dentro de mí ni fuera de mí. Hora solo eres un recuerdo roto por un presente en intermitente. Me siento tan lejos de las persones, me siento tan lejos de esta Barcelona. Una Barcelona que me asfixia mientras intento encontrar la manera de quererte. En esta primavera demasiado hibernada por una lucha entre tu muerte y mi vida. Nuestro interrogante permanente.


Us ha agradat aquest article? Compartiu-lo!

Deixa un comentari

L'adreça electrònica no es publicarà. Els camps necessaris estan marcats amb *

Aquest lloc està protegit per reCAPTCHA i s’apliquen la política de privadesa i les condicions del servei de Google.