CARAMIDA BOJA
Si dic mar, clamo l’amor davant una aurora que amenaça ruïna. Si dic mà, invoco l’espinada d’un llamp blasmat. La bromera que escupen els esculls banya les anques de la jove encantada d’agradar mentre la llum, espantada, fa una crisi de pànic. Si dic amor, vull dir funambulisme. Caic no caic van i no tornen